۱۳۹۵ فروردین ۱۹, پنجشنبه

ترور



مشکوکیتش بی دلیل نبود ، در طول یک هفته دو نویسنده را در سوئد و  آلمان کشته بودند آنهم به طرزی فجیع . در روزنامه ها نوشته بودند که جسد یکی از آنها را در زیر پلی متروک در یک کیسه زباله در حالی که مثله شده بود پیدا کردند و دیگری را با پیکری بی سر در راهکوره ای جنگلی. برای همین دست به عصا راه می رفت و در خیابان هر چند دقیقه دور و اطرافش را چک . وقتی رسید به نانوایی ایستاد و سیگاری آتش زد و سپس به هوای بستن بند کفش به دور و برش نگاهی انداخت . همان مرد ریشوی بدون سبیل تعقیبش میکرد . شکل و شمایل ایرانی ها را نداشت و بنظر می آمد عرب باشد . 
بادهای تند گله های ابرهای تیره و تاریک را به سمت و سوی دریا رم میدادند و باران ناگاه شروع کرد به باریدن . با عجله رفت داخل نانوایی . همزمان چند نفر دیگر هم از ترس خیس شدن پریدند داخل مغازه . 
رفت ته صف ایستاد . بوی نان تازه هوا را پر کرده بود و عطر چند شاخه گل که برای فروش در دم در گذاشته بودند .  فکرش مغشوش بود و هزار فکر و خیال از سر و کولش بالا میرفتند . به ذهنش زد که برای خلاص شدن از این اوضاع و احوال بهتر است چند روزی به آلمان نزد دوست دوران کودکی اش برود . بعد که آبها از آسیاب افتاد برگردد سر خانه و زندگی . در همین فکر و خیال ها غوطه ور بود که ناگاه داد و فریاد یکی از مشتری ها را شنید :
- آقا من بهتون 50 یورو دادم شما اونوقت واسه یه نون 41 یورو حساب کردید .
- ببخشید ، مغذرت میخوام
- آقایان بخدا این چندمین باره که اینکارو می کنه ، اونوقت مسلمونم هس .
- گفتم که ببخشید آقا ،
پولش را گرفت و با خشم و غضب از مغازه خارج شد  . 
نوبتش که رسید ، دو قدم رفت جلو ، همان پسر که در پشت پیشخوان ایستاده بود با قیافه قمر در عقرب نگاهش کرد و گفت :
- میتونم کمکتون کنم 
- از اون نان جو که بالا سرتونه میخام ، میشه برشش بدین
 نانها را روی دستگاه برش قرار داد و داخل نایلون گذاشت و داد به دستش ، پول را که داد و خواست تا بر گردد ناگهان چشمش افتاد به همان مرد قوی هیکلی که تعقیبش میکرد . هل شد و رنگ و رویش کبود و زرد . با اینچنین خودش را کنترل کرد و زد از نانوایی بیرون .
چترش را باز کرد و زیر بارانی که انگار سر بند آمدن نداشت گامهای بلند بر داشت . یکی دوبار سرش را چرخاند و حول و حوش را پایید . از یارو خبری نبود . نفس عمیقی کشید و دوباره به راه افتاد .

در خانه وضعیت را بالا و پایین کرد و بالاخره تصمیم گرفت که جریان را با دوستش در میان بگذارد تا شاید راه و چاهی پیدا کند. تلفن زد و قرار شد او که از زندانیان قدیمی و یار غارش بود به خانه اش بیاید . شب که از راه رسید بر خلاف معمول چراغها را روشن نکرد . پرده پنجره را کنار زد و  یواشکی به خیابان نگاهی انداخت . در زیر نور کمرنگ چراغ برق چشمش افتاد به ماشینی سیاه رنگ .  دو نفر که قیافه شان بسختی دیده میشد نشسته بودند و سرگرم گفتگو . همه چیز آرام بنظر میرسید و امن و امان . 
زنگ که زده شد . دوید به طرف در . با دوستش خوش و بشی کرد و گفت که میرود آبجویی بخرد و زود بر میگردد . تند و تیز کتش را انداخت روی شانه اش و رفت از پله ها پایین . مغازه ها همه  بسته بودند . مجبور شد برود به مرکز شهر . همین کار را کرد . آبجوها را گذاشت توی کوله پشتی و در خیابانهای سوت و کور به راه افتاد . دلشوره ای عجیب در رگ و روحش میدوید برای خلاص شدن از شرشان زیر لب ترانه ای را نرم نرمک زمزمه کرد و همانطور که گامهای بلند بر میداشت خاطرات دوران کودکی در وجودش پر و بال گرفتند . روزهایی که در سواحل سبز ، شاد و بی خیال دل به دریا میزد و با امواج خزر بازی  ، کوچه باغهایی که عطر و بوی مهربانی را میدادند و آدمها در نگاهشان صداقت نهفته بود و سادگی . انقلاب که شد و آخوند آمدند روی کار . همه چیز زیر و رو شد و آرزوهای زیبایی   که در سر می پروراند همه تبدیل شدند به کابوس ها ی جهنمی و مرگبار . به رویاهای دور و دراز و خیالات پر راز و رمزش با آنهمه کتابهایی که خوانده بود میخندید و به سادگی اش .
وقتی که بر گشت دید همان خودرو سیاه در حالی که یک نفر در داخلش نشسته بود درست در مقابل خانه اش پارک شده است . مشکوک میزد . از پله ها بالا رفت وقتی که به طبقه سوم رسید دید که همسایه اش دم در ایستاده   :
- سلام همسایه
- سلام ، فکر کردیم خدای ناکرده خبری شده ، دزدی .
دلش هری بهم ریخت . 
- نه مهمون دارم 
کلید انداخت و در را به آرامی باز . دوستش  را بنرمی صدا زد اما جوابی نشنید در راهرو نیز بسته بود . فکر کرد مثل دفعه قبل افتاده روی کاناپه و از خستگی خوابیده است . با اینچنین ششدانگ حواسش جمع بود که اگر اتفاقی افتاد در جا عکس العمل نشان دهد . دستش را گذاشت روی کلید برق و روشنش کرد تا چشمش به بدن سلاخی شده دوستش افتاد فریاد کشید . در همین حال دو نفر که نقابی روی چهره شان داشتند اسلحه با صدا خفه کن را بسویش نشانه رفتند و گفتند که اگر جنب بخورد سوراخ سوراخش می کنند . چند جمله هم عربی با هم رد و بدل کردند .
همسایه که هنوز در دم در ایستاده بود تا فریادش را شنید با مشت چند بار محکم به در کوبید و آن دو نفرکه دیدند در هچل افتاده اند مشتی به صورتش کوبیدند و در را باز .  چند لگد هم کوبیدند به تن و بدن مرد همسایه و از پله ها پرتابش کردند به پایین  .  سپس شروع کردند به دویدن . خواستند سوار همان خودرو سیاهرنگ شوند که بهمن پنجره را باز کرد و با سر و صورت خون آلود فریاد زد کمک کمک . چند تیر به سویش شلیک کردند . در جا  دراز کشید کف اتاق و سپس سینه خیز رفت به طرف در .
انگار دوستش را به جای او  اشتباه گرفتند و همین که در خانه را باز کردند بی معطلی با چاقو افتادند به جانش . . مچ دستش را هم بریده بودند و انداختند روی سینه اش.  روی دیوار علامت داعش به چشم میخورد و شعار الله و اکبر .
وقتی به دفتر پلیس رفت ازشان خواست که بهش سلاح بدهند تا از خودش مواظبت . آنها اما درخواستش را نپذیرفتند و گفتند که بهتر است چند هفته از شهر خارج شود و وقتی اوضاع و احوال به روال عادی بر گشت بر گردد آنها هم در این مدت خانه اش را تحت نظر خواهند داشت و موضوع را پیگیری . بهمن اما با آنها کلنجار رفت و پرخاشگرانه گفت که اگر آنها نخواهند مسلحش کنند چاره ای ندارد که خودش از بازار سیاه تهیه کند .
میدانست که آنهایی که دوستش را کشتند از اعضای داعش نبودند و سر نخش دست ماموران اطلاعات ایران بود . آنها برای رد گم کردن آن کار را کرده بودند . ترسی آمیخته با خشم در رگانش میدوید و بیم داشت که همانها دوباره بیایند به سراغش . نشست کمی فکر کرد و شرایط را بالا و پایین و سپس رفت در پی تهیه سلاح  . معمولا خلافکارهایی که سلاح میفروختند  در اطراف منطقه سرخ یعنی همان منطقه ای که تن فروشها کار میکردند  ،  پرسه میزدند . شب که میشد شکل و شمایلش را تغییر میداد و میرفت برای جستجو . چند بار در همان اطراف و اکناف به فروشگاه ها و شهر فرنگ و تئاترهای جنسی سر زد اما کسی را پیدا نکرد . 
داشت کم کم ناامید میشد که ناگاه چشمش خورد به یک معتاد که شدیدا به پول احتیاج داشت . کانالی را بهش معرفی کرد . با هم رفتند به محلی که در زیر زمین یک کافی شاپ قرار داشت و در آن مواد مخدر میفروختند  . یکی از محافظان بهشان گفت که منتظر بمانند و سپس اشاره کرد که چند آبجو روی میزشان بیاورند .
بهمن نگاهش را سراند به چند نفری که دور و برش نشسته بودند و در رویاهای دور و درازشان غرق . دو دختر هم خدمات جنسی میدادند پستان بند نداشتند روی کاناپه نشسته بودند و با هم خوش و بش و زیر چشمی اطراف را تحت نظر . آبجو را سر کشید و با زبانش مزه مزه .
چراغهای قرمز در بالای سرش نورافشانی میکردند و چند عکس برهنه روی دیوار خود نمایی . انتظارش زیاد طول نکشید . بعد از اینکه  وراندازش کردند . با توپ و تشر بهش گفتندکه اطلاعات غلط بهش دادند و آنها آنقدر  خل   وچل نیستند که در کافی شاپ سلاح بفروشند و برای خودشان پاپوش درست کنند .
دست از پا درازتر رفت بیرون . همین که چند قدم دور شد . یکی که قد و قواره اش به خلافکارها شبیه بود و تن و بدنش خالکوبی ،  از زیر چراغ برق بنرمی صدایش زد و بهش گفت :
- من میدونم دنبال چی میگردی  ، اگه پشیمون نشدی همرام بیا
بهمن که دل به دریا زده بود و کلافه از این همه پرس و جو . دنبالش براه افتاد . چند قدمی راه رفتند و سپس پیچیدند  داخل کوچه  . طرف در خودرو را باز کرد و چند سلاح را نشانش داد . بعد در حالی که اطرافش را می پایید مشخصات سلاح را بهش توضیح داد . یکی را انتخاب کرد و با سرانگشتانش امتحان .  پس از چک و چانه زدن ، بر سر قیمتش به توافق رسید .  کلت کمری  را زیر لباسش پنهان کرد . نفس عمیقی کشید ، بند کفشهایش را که شل شده بود بست و سیگاری آتش .
یک راست بر گشت به خانه . پیچ تلویزیون را چرخاند شروع کردن به تماشا کردن فیلمی قبل از انقلاب . از ابتدا انتهای فیلم را حدس زد و پس از نیم ساعتی خسته شد و رفت پرده را کنار زد و نگاهی دزدانه انداخت به خیابان . همه چیز امن و امان بنظر میرسید و چیزی مشکوک نمی زد .  بعد از روغن کاری کلت . چند بار مثل فیلم های وسترن باهاش با سرانگشتش بازی . 
بعد از یکی دو هفته درست در زمانی که فکر میکرد آبها از آسیاب افتاده است متوجه شد که یکی با قیافه شیک و پیک تعقیبش میکند . نمی خواست به شیوه همیشگی و ترفندهای لو رفته حساسیتش را بر انگیزد و خودش را زد به کوچه علی چپ . . حدسش درست بود دوباره همان آش و همان کاسه . آنها بر گشته بودند تا اشتباهشان را جبران کنند . 
صبح که از خواب بر میخاست ، چایی تلخی میخورد و میرفت در پارک کنار خانه اش میدوید .  زیر و بم قضایایی که در دور و برش می گذشت را با حساسیت عجیبی می پایید . در یکی از روزها که در خیابان همان فرد تعقیبش میکرد ضد تعقیب زد و یک آن متوجه شد که یک نفر دیگر هم کسی که او را تعقیب میکرد را تعقیب می کند .  همه قضایا دال بر این بود که لحظات  ترور فرار رسیده است و اگر دست از پا خطا کند او را هم مثل دوستش مثله خواهند کرد .
شروع کرد به ضد تعقیب . و بعد از مدتی متوجه شد کسی که فردی را که تعقیبش میکرد را تعقیب میکرده است در سفارت کار میکند . عرقی سرد بر پیشانی اش نشست . داستان پیچیده ، مانند کلافی سر در گم شده بود و با طرح و نقشه هایی که چیده بود جفت و جور در نمی آمد . 
درد از دست دادن بهترین دوستش آنهم با آن شکل شنیع آزارش میداد و حس انتقام را در دل و جانش شعله ور . میدانست که اگر  موضوع را با پلیسها در میان بگذارد . دست به کاری جدی نخواهند زد و اگر بازداشتشان کنند مانند گذشته پس  از چندی آزادشان خواهند کرد و یا حداکثر دیپورت . تازه دست و بالش هم بسته میشد و بهش مظنون . مشت هایش را به دیوار کوبید و تصمیم گرفت خودش آستین هایش را بالا بزند و دست به عمل . 
شکل و شمایلش را خوب تغییر داد . کلاه گیس و به صورتش ریش و سبیل مصنوعی چسبانده بود و  اتاق کوچکی را هم در همان حول و حوش اجاره . بعد از کند و کاوها پاتوق فرد مرموز سفارتی را هم پیدا کرد .
 قهوه خانه ای ترکی و خیلی شلوغ و پلوغ بود . پر از دود و دم . سر هر میزی عده ای نشسته بودند و مشغول گپ زدن .  عده ای هم تلویزیون تماشا . در یکی از روزها که آن سفارتی مثل همیشه آمده بود و دم پنجره به بیرون نگاه میکرد متوجه شد که یک نفر در کنارش نشسته است و باهاش در حال گفتگو . پشتش به او بود و کلاهی پشمی سیاهرنگ بر سر که تا ابروهایش پایین آمده بود . و عینکی تیره  .  شکل و شمایلش را نمی شد تشخیص داد . از حرکات و سکناتش معلوم بود که راحت نیست و اطرافش را هم هر از چند گاهی می پایید  . یک آن خواست پا شود و کمی جلوتر برود تا قیافه اش را تشخیص دهد اما در جا پشیمان شد . اگر کوچکترین بویی میبردند و بهش مظنون . تمام کاسه و کوزه هایش بهم میخورد و نقشه هایش نقش بر آب .
قند را روی لبش گذاشت و چایی داغ را سر کشید . در همین حین دید که آن مرد پا شده است و بعد از دست دادن با سفارتی  از قهوه خانه بیرون رفته است . پول چایش را گذاشت روی میز و رفت به دنبالش . در نبش خیابان متوجه شد که رفته است در باجه تلفن عمومی . از پشت درخت تحت نظرش  گرفت .  کلاه پشمی و عینک تیره اش را در آورد و آنها را گذاشت در کیف دستی . چشمهایش داشت از تعجب از کاسه میزد بیرون . آنچه را که میدید نمی توانست باور کند . دوباره با پشت دستها چشمهایش را مالید و خوب نگاه کرد . درست میدید . 
اسمش حسن بود ، رئیس انجمن نویسندگان در تبعید . چند بار به خانه اش هم آمده بود و با همان بهترین دوستش که بقتلش رسانده بودند دور یک میز تا دمدمای سحر به بحث و فحص  . چقدر از آخوندها بدگویی میکرد و ازشان نفرت داشت .  دیگر حتی به سایه اش هم نمی توانست اعتماد کند و بدبینی عجیبی به عالم و آدم پیدا کرده بود . او حتی قبل از این که اتاق جدیدش را اجاره کند میخواست بهش زنگ بزند تا مدتی در خانه اش بماند تا آبها از آسیاب بیفتد .
حوالی 9 شب بعد از تغییر قیافه رفت به سمت و سوی منزل قدیمی تا سر و گوشی آب دهد . در کنار خیابان متوجه شد که دو نفر در خودرویی نشسته اند و خانه اش را زیر نظر . در همان حول و حوش ایستاد و حرکاتشان را پایید .  . نیم ساعتی که گذاشت متوجه شد که سرنشینان از خودرو پیاده  شدند و رفتند بطرف خانه اش .
  کلید انداختند و در را باز . ابتدا فکر کرد که پلیس مخفی باشند اما اینطور نبود و قد و قامت و چهره شان بیشتر به آدمکشها میخورد تا به پلیس مخفی . 
 قدم بر داشت و رفت به سمت خودرو آنها . از پشت شیشه متوجه شد که سوئیچش را بر نداشته اند . در خودرو را باز کرد و داخلش را کند و کاو . چشمش به پاسپورت ها در داشبرد افتاد . برداشت و ناشناس زنگ زد به پلیس .
چند لحظه ای طول نکشید که از راه رسیدند و خانه را محاصره . یکی از آنها از بالکن کلت کمری اش را در آورد و بسویشان چند تیر شلیک . یکی از پلیس ها جا خالی داد و بیدرنگ رگباری زد و او کله معلق از طبقه دوم ساختمان پرتاب شد به کف زمین . 
همسایه ها چراغها را خاموش کرده بودند و در گوشه و کنار خانه های خود از ترس چمپاتمه . 
عده ای از کماندوها با سر و صورت پوشیده با علامات نظامی از پله ها کشیدند بالا . یک دسته هم پشت در خانه کمین کردند و در یک حمله غافلگیرانه در را شکستند و خانه را به زیر آتش رگبار .  وقتی با سر و صورت خونین کسی که دنبالش می گشتند مواجه شدند گفتند که بر گردد و دستهایش را بگذارد بالای سرش . همین کار را هم کرد .  در حالی که لوله مسلسلها را بطرفش نشانه رفته بودند یکی از آنها جلو رفت و او را تفتیش . در همین هنگام کمربند انفجاری را که به خود بسته بود با صدای مهیبی منفجر کرد و پنجره ها تکه و خرد .

در آن گیر و دار بهمن که با گریم و تغییر قیافه در میان جمعیتی که کمی آنطرفتر از خانه اش جمع شده بودند به صحنه های درگیری نگاه میکرد بر اثر انفجاری که رخ داده بود تکانی خورد و عده ای هم از ترس پراکنده . 
ناگهان در بین جمعیت نگاهش افتاد به همان مرد مرموز سفارتی . یعنی رئیس شبکه های ترور .
از میان جمعیت راه باز کرد و خودش را رساند در پشتش . انگشتش را گذاشت روی ماشه کلت ، خواست بکشد که ناگاه  پشیمان شد . مدتی منتظر ماند و وقتی پلیس ها برای پراکنده کردن جمعیت آمدند در راسته خیابان در پس و پشتش  حرکت کرد . بادی سرد میوزید یقه کتش را کشید و عینک تیره اش را گذاشت به چشمانش .  . سفارتی که به خودرو اش رسید او گامهایش را تندتر کرد و نیم نگاهی به اطراف . وقتی بهش رسید سرفه ای کرد و به زبان انگلیسی گفت :
- ببخشید آقا فندک دارید
هنوز جوابش را نداده بود که کلتش را در آورد و گرفت روبروی سینه اش 
- سوار شو ، د یالا بجنب
سفارتی که دید فارسی صحبت میکند ، یکه خورد و در خودرو را با دستهای لرزان باز کرد و بهمن در حالی که لوله کلت را بصورتش نشانه رفته بود سوار شد . بهش گفت که به طرف جاده ای که به منطقه ای پرت افتاده ختم میشد حرکت کند . 
- ازم چی میخوای ، من یه مامور سفارتم ، اگه بفهمن که سلاحتو بطرفم نشونه رفتی پوست از کله ات می کنن 
- پس اشتباه نمی کردم ، تو اون لونه جاسوسی کار می کنی
- اونجا چیکار میکردی
- اونش دیگه به تو مربوط نیس
- زبونتم که دراز شد ، عیبی نداره ، من فقط میخوام بدونم اون کسی که تو قهوه خونه ترکی ملاقاتش میکنی کیه 
- پس منو تعقیب میکردی
- گفتم این فضولیا به تو نیومده
- به توام نیومده

 بهمن از کوره در رفت و با اسلحه دستی اش ضربه ای محکم به گردنش زد بحدی که  فرمان از دستش خارج شد و نزدیک بود چپ کند اما دوباره کنترل را در دستش گرفت خواست حرف بزند که دوباره با ضربه ای محکم زد به صورتش . خون از دهانش بیرون زد و چند تا از دندانهایش خرد .
- حالا شیر فهم شد ، پاتو از گلیمت درازتر نکن ، بزن کنار 
در نقطه ای پرت افتاده می ایستند 
- برو بیرون ، پشت به ماشین وایسا . اگه جنب بخوری آبکشت میکنم
سفارتی که حساب کار دستش آمده بود و فهمید که با چه کسی طرف است ، بی آنکه نگاهش کند در را باز کرد و پشت به خودرو ایستاد .  بهمن به آهستگی و بی آنکه او بفهمد در داشبرد را باز کرد و چشمش خورد به یک قبضه سلاح کلت کمری  . از خودرو پیاده شد و دوباره رفت بطرفش و در حالی که لوله سلاح را بطرفش گرفته بود گفت :
- نگفتی اسمش چی بود
- یه مامور سفارت
- بازم داری کفرمو در می آری ، بهت یه بار دیگه فرصت میدم اگه بخوای بازم سرمو شیره بمالی کارو تموم میکنم .
- دروغم چیه ، یه مامور سفارته اسمش حسن رسولیه 
بهمن دست برد و به جیبش و عکسی را که از آنها در موقع رد و بدل کردن اطلاعات در قهوه خانه  گرفته بود نشانش داد . 
- نشد دیگه ، بازم رفتی به جاده خاکی . 
- اون یه مامور مخفیه که تو زندون  برید و وارد دستگاه اطلاعاتی شد بعدشم بی اون که کسی بفهمه فرستادیمش خارج از کشور . بهت میگم این کارایی که میکنی برات گرون تموم میشه من مستقیم از آقا دستور میگیرم ،. میشه برم یه سیگار از خودرو بر دارم . 
بهمن با نوک سلاحش بهش اشاره کرد که مانعی ندارد . در تاریکی به آرامی رفت بطرف خودرو ،  و وقتی که داشبرد را باز کرد دست برد به  اسلحه کمری اش و ناگهان بر گشت و شلیک .
بهمن که از قبل به طرح و نقشه هایش پی برده بود و تغییر محل گفت :
- من اینجام 
صدای چند گلوله بگوش رسید و در حالی که خودرو در آتش میسوخت آرام آرام در جاده سوت و کور گام بر داشت با ترانه ای که دوستش همیشه به روی لب زمزمه میکرد .
شب از نیمه گذشته بود . و او هنوز به خانه نرسیده بود که از دور دید حسن همان که در زندان بریده بود ، دم در ایستاده است و با لبخند بسویش دست تکان میدهد . تفی به زمین انداخت. به هم دست دادند . کلید انداخت و در را باز کرد و  رفتند داخل .

مهدی یعقوبی