سرگشته مهدی یعقوبی(هیچ)

 

لبانم برآماسیده و ترک خورده اند تنم زخمی. آسمان دور سرم می چرخد. گیجم و گنگ. زمین را در زیر پایم حس نمی کنم. گرمایی سوزان بر گرده ام تازیانه میکوبد یکریز و بی امان. ملتهبم و حیرت زده. زمان را توگویی گم کرده ام و در گستره ای بی مرز و ناشناخته سرگردانم. چنانچون پر کاهی بر شانه بادها.

به آسمان چشم می بندم به دریای شعله ور آتش. و به این برهوت که محصورم کرده است. شاید که این بیابان برهوت این کویر بی آب و علف همان  وادی ای باشد که در متون مقدس نوشته اند که محل تجمع ارواح خبیثه است و مرتدانی که از فرامین خدا روی بر تافته اند و به این جرم نابخشودنی به عذابی ابدی گرفتار.

قله - مهدی یعقوبی(هیچ)

 

عرقریزان از کمرکش کوه به فراز می رفتیم اندیشناک قله سرسبز. و شب با هیبتی مهیب بالهای تاریکش را گسترده بود آفاق تا آفاق.

آسمان زلال بود و گوارا و هوا آکنده از رویاهای فراموش و من کولباری از خاطرات دیرمان بر پشت. بیقرار بودم اما سبکروح. راه خنجرکوب بود و آکنده از هراس. از دورهای نزدیک صدای زوزه هایی یکریز می آمد و سایه هایی گنگ که در بادهای موسمی پیچ و تاب میخوردند و بدل میشدند به اشباحی پریده رنگ.

در رگانم عطر گیاهان وحشی در تموج بود و خونی جوشان که از موسیقی طبیعتی بکر گر میگرفت و بال و پرم میداد در پهندشت آرزوها.

داستان واقعی از زندگی من - مهدی یعقوبی(هیچ)

 

سال 1361،

تنها یک ماه به آزادی ام مانده بود و بازجوها هیچ اطلاعاتی ازم نداشتند که ناگاه در نیمه های شب در آهنی سلول با صدای زنگداری باز شد و  مسئول تشکیلاتی ام را  هل دادند به داخل سلول. یک آن برق مرا  گرفت و در جای خود خشکم زد.

با اسلحه کمری افتاده بود در تور بازرسی گشتاپوهای ریشدار. بعد از شکنجه های وحشتناک در اوین آورده بودند به زندان سپاه ساری و انداخته بودند درست در سلول من.

هیچستان مهدی یعقوبی (هیچ)

 

ابرهای کبودی که بر فراز سرش بیتوته کرده بودند نم نم شروع کردند به باریدن. نیمروز تاریک و خفه ای بود و خیابانها سوت و کور. کلاغان فرتوتی که روی شاخه های لخت درختان کمی آنسوتر نشسته بودند توگویی به جای قارقار زوزه میکشیدند و گهگاه که بال و پر باز میکردند مسخ میشدند به اشباحی ترسناک.

 زندگی در کابوس می گذشت. از زمین و زمان رگبار مصیبت می بارید و بیکسی. مملکتی که میخواست با بیرون راندن شاه، میخ اسلام ناب محمدی را بر پیشانی این سرزمین فرو کند و حکومت عدل علی را پیاده. شده بود مملکت خوف و خرافات. بالایی ها تبهکار بودند و پایینی ها غلامان حلقه بگوشی که مغزهایشان را شستشو داده بودند تا جنایات را رنگ تقدس ببخشند. مهربانی از کوچه و پسکوچه ها پر کشیده بود. کسی به کسی اعتماد نمی کرد.  یاس و ناامیدی در هر نگاهی موج میزد و آینده تاریک. 

تاریکزار نوشته مهدی یعقوبی (هیچ)

 

نیمه های شب بود. در تاریک روشن کوچه خاموش، و در حوالی تیر چراغ برق قدیمی سایه ای بیتوته کرده بود مرموز و رازآلود. سکوتی ژرف بر هوای خانه خیمه بسته بود. در ایوان چوبی شمعدانی های رنگارنگ به خواب رفته بودند یاس ها و پیچکهای روی شانه های دیوار هم. شهاب در خانه مادر بزرگش که اکنون خانه خودش محسوب میشد در خوابی رنگین فرو رفته بود. آرامشی ناب حیاط خانه را که در حوالی دره ها و کوهپایه های سبز قرار داشت در آغوش خود می فشرد. گهگاه از معابر بی نشان خنکای بادی از شاخه های درهم درخت کهنسال بید در کنار حوض رنگ و رو باخته گذر میکرد و پرنده ای غریب و بی آشیان با بالهای خسته اش. تکه ابری غمگین نشسته بود روی ماه. 

گریز مهدی یعقوبی (هیچ)

 

از در که زد بیرون چشمش افتاد به تکه ابر کبودی که در گوشه آسمان جا خوش کرده بود درست زیر چتر آفتاب. دمدمای صبح بود و هنوز شاخه و برگها شبنم ها را از تنشان  نتکانده بودند. ایستاد کیف چرمی اش را از زیر چادرش در آورد و نگاهی انداخت به عکس دخترش. بغلش کرد و بوسید. چهره اش گل انداخت و لبخندی جرقه زد بر گوشه لبش و عطر یاسهای شانه دیوار همسایه بارید بر سر و صورتش. نگاهی شاد انداخت به آسمان، تکه ابر کبود سفید شده بود سفید مثل پرهای قو. آسمان را هرگز اینگونه آبی ندیده بود و این اصلا برایش عجیب نبود چرا که در حوالی رویاهای بی پایانش بیتوته کرده بود. بعد از آن اتفاق شوم، در گریزی که ناگزیر بود زمان در قفایش جا مانده بود و جهان حضور شفاف و محسوسش را در افق چشم هایش از دست داده بود . تا افتاد به راه مادرش با پای برهنه دوان دوان از در آمد بیرون، نفس نفس میزد:

- فرخنده فرخنده دخترم

سایه ها مهدی یعقوبی (هیچ)

 

پس شما شبی که اون ملعون خودکشی کرد کنارش بودین

- ملعون

- همون لعنتی صادق هدایت

ـ بنده نگفتم

ـ یعنی من اشتباه شنیدم

ـ  گفتم شبی که صادق هدایت رو کشتن کنارش بودم

ـ کشتنش

ـ البته که کشتنش

ـ مث اینه که حرف زدن با شما بیهوده اس، احتمالا من با یه دیوونه طرفم

ـ اگه اینطوره بنده مرخص میشم            

- مگه خونه خالته که بدون اجازه بخوای بیای و بری، اینجا مملکت اسلامیه،  همون اسلامی که اون ملحد تو کتاباش تمسخرش میکرد و لنگ و لگدش میزد، اگه زنده بود  چوب تو آستینش میکردن. میفهمی دارم چی میگم، اصلا خودم زنده زنده آتیشش میزدم و صوابشو میبردم تا دیگه کسی به روحانیت که گل سرسبد دین مبیننه توهین نکنه،

- پس شما گل سرسبدین

زیرزمین مخوف مهدی یعقوبی(هیچ)

 

از آسمان عبوس و از میان ابرهای تیره و تار ترق و تروق رعد و برق به گوش می رسید انگار مشت های سنگین خود را بر فرق خانه میکوبیدند. شاخه های درهم و پیچ در پیچ درختان در زیر تازیانه باران و زوزه های باد کش و قوس می آمدند و به اطراف خم. از گلدسته مسجد قدیمی محل صدای بلند اذان با بادهای وحشی درهم می آمیخت و ترس و وحشتی موهوم را در گوش های بخواب رفتگان می ریخت. همان مسجد سوت و کوری که جز چند تنی که آفتاب عمرشان لب بام رسیده بود پا در حریم اسرارآمیزش نمی گذاشتند.

سید جعفر با شنیدن شیهه های رعد دعایی زیر لب خواند و گفت:

- انگار خدا بازم از معصیت بنده های نمک به حرومش به خشم اومده و عنقریب بلایی نازل کنه. خدایا، خداوندا منو ببخش، گناهامو عفو کن این بنده ضعیف همه هم و غمش شرع مقدسه. همون شرعی که این روزا توسط یه عده لکاته و کون برهنه اونم تو مملکت اسلامی لگدمال میشه.

خیلی خیلی خصوصی - مهدی یعقوبی(هیچ)

 

نیمه های شب بود و من از پس روزی  سخت و تکراری در خوابی عمیق فرو  رفته بودم که ناگهان زنگ در به صدا در آمد. از این پهلو به آن پهلو  غلتیدم و  غرولندی کردم. چند ثانیه بعد دوباره باز زنگ در بصدا در آمد ممتد و کشدار. خمیازه ای کشیدم و لعنتی فرستادم.  با خودم گفتم این وقت شب چه کسی میتواند باشد. پا شدم  و در خواب و بیداری از لای کرکره نگاهی انداختم به خیابان. کسی به چشم نمی زد. نم نم باران می آمد و افقها تیره و تاریک. با خودم گفتم نکند فک و فامیل همان زن محجبه ای باشند که در خیابان به عکس تبلیغی زن  نیمه برهنه اسپری می پاشید و من بهش گفتم داری با حجابش میکنی. او هم که انگار مرا میشناخت با خشم و غضب نگاه تندی کرد طوری که اگر شمشیر داشت از وسط به دو نیمم تقسیم میکرد. من اما از آن افرادی نبودم که با توپ و تشر و نگاههای تهدید آمیز جا بزنم. ایستادم موبایلم را در آوردم و همین که رفتم ازش عکس بگیرم دو پا  که داشت دو پا هم قرض گرفت و فلنگش را بست. 

دوالپا مهدی یعقوبی(هیچ)

  

 اولین بار که دیدمش. حوالی غروب بود. غروب سرد پاییزی. در راه پله ها داشتم با خانم سیاه پوست همسایه ام گپ و گفتگو می کردم که ناگاه صدای باز شدن در فلزی ساختمانی که در آن زندگی میکنم به گوشم خورد. زن همسایه وندی نیم نگاهی انداخت به پایین. نرمخندی به گوشه لبش نقش بست:

 - همسایه جدیدمونه

به چشمهایش زل زدم . سرم را خم کردم به پایین. سایه مرموزی در نور پژمرده راه پله ها خورد به چشمم. پرسیدم:

 همسایه جدید- 

- آدم عجیبیه.

- چطور

- بذار بیاد بالا به ریخت و قیافه اش که نیگا کنی دوزاری ات می افته.من که تو عمرم آدمی مث اون ندیدم. خدا رحم کنه به دخترم. اگه چشمش بهش بیفته از ترس زهره ترک میشه.

درخت را از میوه اش می شناسند - مهدی یعقوبی هیچ

 

یادش بخیر پدرم تا چشمش به یه آخوند می افتاد سری تکون می داد و می گفت:

- درختو از میوه اش باید شناخت

منم که بچه بودم معنیشو نمی دونسم و گهگاه با سرانگشتام موهامو می خاروندم و با خودم می گفتم:

- چرا بابا هر وقت چشمش به یه آخوند می افته اخماش میره تو هم و اینو میگه. اون مرد پشمالو با اون عمامه و عباش که اصلا شبیه به درخت نیس تا میوه ای داشته باشه.

من مهسام نوشته مهدی یعقوبی (هیچ)

 

خدا لعنت کنه رضا شاه رو که با کشف حجابش هنوز که هنوزه اسلام و مسلمینو به خطر انداخته. حسابشو بکن اگه اون لعنتی کشف حجاب نمی کرد امروز مملکت ما تو این مخمصه نمی افتاد. دیگه سگ صاحبشو نمیشناسه. جنده ها همه جا شعار میدن: 

زن زندگی آزادی. تو کدوم حدیث و روایت اومده زن باید آزاد باشه، کدوم پیغمبر و امامی گفته، زن یه دندش کجه، اون  ناقص العقله، اگه افسارشو ول کنی جامعه رو به فحشا و فساد میکشونه. باید تحت اطاعت مردش باشه و بتمرگه تو خونه، اما کو گوش شنوا، هر چی  رو منبرم وراجی میکنم مگه دیگه به خرجشون میره، حرفامو حتی به تخمشونم حساب نمی کنن. اصلا دیگه جز چن تا پیر و پاتال کسی به مسجد نمی آد. جوونام که از دم به دین و مذهب اعتقادی ندارن، به چاه جمکران زبونم لال میخندن. همه از اسلام رویگردون شدن.

فرار از دوزخ مهدی یعقوبی (هیچ)

 

- بدو بدو  میخواد بارون  بیاد.

- من خسته ام 

حنیف که دید پسرش خسته است و گرسنه، ایستاد و همین که دستش را  گرفت آسمان غرید و بارانی تند شروع کرد به باریدن. دویدند به گوشه دیوار و با بهت نگاهی به آسمان عبوس. بهزاد گفت:

- بابا نمیشه بر گردیم خونه من گشنمه

- میریم مسجد، قراره بعد از سخنرانی آش بدن، آخه امروز تولد یکی از اماماس

- خواهر جونم چی، اون تک و تنها مونده خونه

-  درست میشه، یه کاسه آش نذریم برا اون میگیریم

آخرین شاهزاده - مهدی یعقوبی(هیچ)

 

در ویلایی پرت و دورافتاده اما مجلل در حوالی جنگل های شمال، سیدصادق در حالی که به سیگارش پک میزد از کنار پنجره فاصله گرفت و مشتی آجیل از روی میز بر داشت و رفت کنار حیدر ایستاد. با دست آرام زد به شانه اش:

- این ماموریتی  که بهت محول شده یکی از مهمترین ماموریت های سالهای اخیره. حتی از کشتن جک و جونورایی مث بختیار و فرخزادم مهمتره. این شازده شده موی دماغمون. با فراخوانش صد و سی هزار نفر تو آلمان تظاهرات کردن و  به نظام توهین. میفهمی یعنی چی

- خیالت تخت، شازده رو به جهنم واصل میکنم، یعنی یه بلایی قراره سرش بیارم که مرغای آسمون بحالش گریه کنن. خودت که بهتر از همه میدونی بیوترور، زنده میمونه اما هر روز صدبار آرزوی مرگ میکنه.

لبخند شیطانی - مهدی یعقوبی (هیچ)

 

 لوله سللاحش را چرخانده بود بسویش و با لبخند از مگسکش نشانه رفته بود درست به چشمهایش. با ایما و اشاره گفت که دستهایش را ببرد بالا. دختر که اسمش تهمینه بود با چشمهای سبز روشنش نگاهش کرد و  دستهای لرزانش را برد بالای سرش. اطراف سوت و کور بود و بی نفس. معترضین در هجوم و حمله های یگان های ضد شورش و شلیک گاز اشک آور و گلوله ها متفرق شده بودند و او مثل مرغکی تنها و بی آشیان افتاده بود در تله. بادی سمج و ولگرد چنگ میبرد به موها و چشمهای هراسانش.